Bazı hatıralar vardır… Ne zaman akla gelse, yüzümüzde bir tebessüm, kalbimizde ince bir sızı bırakır. İşte benim için 2000’lerin başı tam olarak öyle bir dönemdi. Ne tamamen geçmişte kaldı, ne de bugünkü kadar yapaydı. Arada sıkışmış ama en gerçek zamanlardı. Hayat daha yavaş, daha sade ve bir o kadar da samimiydi.
O yıllarda teknoloji bugünkü gibi değildi. Akıllı telefonlar yoktu, elimizde ışığıyla yol bulduğumuz tuşlu telefonlar vardı. Gelen her mesaj özeldi, kıymetliydi. 1000 SMS’lik paket alındığında dünyalar bizim olurdu. Ama her mesajın sonunda mutlaka şu cümle yer alırdı: ‘Msj hakkım bitiyo, yazma.’
İnternet ise bambaşka bir dünyaydı. 0.facebook vardı mesela… Renk yoktu, fotoğraflar çoğu zaman açılmazdı ama sohbet vardı, samimiyet vardı. Story paylaşmazdık ama anılarımız gerçekti. Filtre bilmezdik ama herkes doğaldı. Bugünkü gösterişin yerini o zaman içtenlik alırdı.
Evde dizi ya da film izlemek için Netflix’e gerek yoktu. VCD’ler vardı, filmler genellikle ikiye bölünürdü; biri bitince hemen öbürü takılırdı. Müzikse CD’den ya da kasetten dinlenirdi. Tarkan, Rafet El Roman, Hepsi… Her biri gençliğimizin fon müziğiydi. Her şarkının bir anısı, her melodinin bir anlamı vardı.
Okulda ise bambaşka bir dünya yaşanırdı. Arka sıralarda gizlice müzik dinlenir, defter aralarına özenle yazılmış notlar sıkıştırılırdı. MSN’de ‘meşgul’ yazsa bile, sohbetin bir yolu mutlaka bulunurdu. O dönem susmanın bile bir dili vardı; ne söyleyeceğimizi bazen bir durum bildirimi, bazen tek bir şarkı sözü anlatırdı.
Ve tabii ki sokaklar… Hayatın en gerçek olduğu yerdi. Akşam ezanına kadar top oynardık. İstop, yakar top, sek sek… Annemizin ‘Hadi artık içeri!’ sesiyle oyunu bırakırdık ama içimiz hep dışarıda kalırdı. Sosyal medya yoktu belki ama gerçekten sosyal bir hayatımız vardı. Göz göze bakmak, yan yana gülmek, birlikte üzülmek en doğal iletişim biçimiydi.
Bugün her şeye daha hızlı ulaşıyoruz belki ama o yılların saflığı, sadeliği ve derinliği bambaşkaydı. O zamanlar internet yavaştı ama zaman boldu. Dostluk daha içtendi, mutluluk daha kolaydı. Küçücük şeylerden kocaman sevinçler çıkarırdık.
Ve galiba en çok da bu yüzden güzeldi…
Çünkü o yıllarda internet yavaş, zaman bol, dostluk derindi
