Her hafta bir yerde sergi açılıyor, bir tiyatro oyunu sahneleniyor ya da bir konser duyurusu yapılıyor. Ama o salonlara girdiğimizde, genellikle aynı yüzlerle karşılaşıyoruz. Sanki kültür-sanat etkinlikleri herkese açık değilmiş gibi, hep belli bir çevrenin tekelindeymiş gibi bir his yerleşiyor içimize.
Bunun ilk nedenlerinden biride erişim sorunu. Büyükşehirlerde bile etkinliklerin büyük kısmı merkez ilçelerde toplanıyor. Bu da şehir dışından ya da dezavantajlı bölgelerden katılımı zorlaştırıyor. Ulaşım masrafı, bilet fiyatları, saatlerin uygun olmaması derken kültüre ulaşmak çoğu insan için zorlaşıyor. Kültür ve sanat, herkesin hakkı olması gerekirken bir ayrıcalığa dönüşüyor.
İkinci önemli nokta ise tanıtım meselesidir Etkinlikler çoğunlukla belirli mecralarda duyuruluyor. Örneğin yalnızca sosyal medya üzerinden yapılan duyurular, dijital dünyada aktif olmayan geniş bir kitleyi dışarıda bırakıyor. Hele ki belli kültürel çevreler arasında yayılan haberler, zaten kapalı bir döngünün içinde kalıyor.
Veya belki de en derin mesele"bize göre değil" algısı. Bu cümleyi birçok kez duymuşsunuzdur. Özellikle gençler arasında kültür-sanat etkinlikleri “elit kesimin ilgi alanı” gibi algılanıyor. Tiyatroyu, klasik müziği, modern sanatı kendi hayatıyla bağdaştıramayan bir nesil yetişiyor. Bu sadece insanların tercihiyle açıklanamaz. Eğitim sisteminden başlayarak, aile ortamına ve sosyal çevreye kadar uzanan bir yapı, kültürle bağ kurma biçimimizi belirliyor.
Sanat ve kültür, bir toplumun nefes alma alanıdır. Oksijenin sadece belli bir gruba sunulduğu bir yerde yaşam soluksuz kalır. Bu yüzden etkinliklerin daha kapsayıcı bir anlayışla hareket etmesi gerekiyor.
