Hayatta bazen kendimizi karmaşık ilişkilerin ve çok farklı olayların içinde buluruz. İnsanların niyetlerini, davranışlarını ve duygularını çözmek her zaman kolay değildir. Ne zaman neyin doğru, neyin yanlış olduğunu anlamak da zordur.
Tıpkı bir vadide yaşayan güçlü bir çınar ağacı gibi…
Bir zamanlar, uzak bir vadide çok güzel ve güçlü bir çınar ağacı yaşarmış. Bu ağaç, vadinin ortasında tek başına yükselir, dalları gökyüzüne uzanır, yaprakları rüzgarda hışırdayarak herkese güven verirmiş. Çınarın gölgesinde kuşlar dinlenir, insanlar serinler, küçük bitkiler ise onun korumasında büyürmüş.
Yıllar geçtikçe, vadide farklı ağaçlar da belirmiş. Bazıları çınara yakından yaklaşmış, bazıları ise biraz daha uzağa kök salmış. Ancak en ilginç olan, çınarın hemen yanında yetişen ve sürekli ona yapışan incecik bir sarmaşıkmış.
Bu sarmaşık, çınarın gövdesine sıkıca sarılır, dallarının arasından uzanır, yapraklarını onun yapraklarıyla karıştırırmış. Her sabah çınarın gövdesine dokunur, yapraklarına övgüler yağdırırmış, “Ne kadar heybetlisin! Sen olmasan burası ne yapardı, kim korurdu burayı?” dermiş.
Ama aslında sarmaşık, tek istediği çınarın gölgesinde büyümek ve ondan beslenmekmiş. Kendi kökleri zayıf, gücü yetersizmiş, çınarın desteği olmadan ayakta kalamazmış.
Vadideki diğer ağaçlar, sarmaşığın çınarın gölgesine bu kadar yakın olmasından söz ederken, çınar kimseyi umursamamış. Ancak zamanla çınar fark etmiş ki sarmaşık büyüdükçe, kendi dalları daha az ışık alır olmuş, nefes almak zorlaşmış.
Bir gün şiddetli bir fırtına çıkmış. Rüzgar, vadideki tüm ağaçları sarsarken, sarmaşıklar kopmuş, bazıları yerle bir olmuş. Ama güçlü çınar, dimdik ayakta kalmış.
Fırtınadan sonra çınar biraz rahatlamış, ama sarmaşık olmadan hayatını hayal etmek zor gelmiş. Çünkü ona gösterdiği iltimasın ve dostluğun alışkanlık haline geldiğini anlamış.
