Hayat, çoğu zaman tek kişilik bir yolculuk gibi görünür. İnsan, kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenir, kararlarını kendi alır, başarısını da, yenilgisini de omuzlarına tek başına yükler. Bazen bu yalnızlık bir güç göstergesi gibi gelir. “Kimseye ihtiyacım yok,” deriz. “Tek başıma da hallederim.” Ve çoğu zaman gerçekten hallederiz de. Sabahları kendi alarmımızla uyanırız, kahvemizi kendimiz yaparız, kendi işimizi kurar, kendi sorumluluklarımızı taşırız. Kendimizle gurur duyarız, ne de olsa her şeyi kendi başımıza başarmışızdır. Ama hayat sadece halledilmesi gereken işlerden ibaret değil.
Bir gün, tüm işleri halletmişken, yorgun bir akşamüstü, elimize bir fincan çay alıp pencereye baktığımızda bir eksiklik beliriverir içimizde. Ne olduğunu hemen anlayamayız belki, ama hissederiz. Yanımızda bir ses eksiktir. Bir gülümseme. Bir omuz. Sessizce anlayan bir bakış. İnsan güçlüdür, evet. Ama insan aynı zamanda paylaşmak isteyen bir varlıktır.
Birlikte gülmenin, birlikte susmanın, birlikte hayal kurmanın anlamı başkadır. Hayat arkadaşı dediğimiz şey, sadece zor zamanlarda destek olacak biri değildir. Aynı zamanda hayatın sıradan anlarını bile anlamlı kılan kişidir. Sabah göz göze gelindiğinde, “Bugün nasılsın?” diyen bir çift gözdür. Akşam eve geldiğinde “Hoş geldin” diyen bir sıcak sestir.
Her şeyi tek başına halledebilirsin. Ama bazen sadece birlikte yaşandığında anlam kazanan şeyler vardır. Paylaştıkça büyüyen sevinçler, hafifleyen dertler, çoğalan umutlar… Belki de mesele güçlü olmak değil, kalbini biriyle paylaşacak kadar cesur olabilmektir.
