İstanbul’un ortasında, kalabalığın içinde, bir kadın daha hayattan koparıldı. Bahar Aksu, eski eşi tarafından sokakta, herkesin gözleri önünde öldürüldü. Zorla bir araca bindirilmek istenirken direndi, kurtulmak istedi olmadı. Ablasının ardından konuşan kız kardeşi, yalnızca birkaç cümleyle Türkiye’de bir kadının hayatta kalma mücadelesini özetledi: ‘Ablam çok iyi bir insandı, kadın kaçmak istedi ya, hayalleri vardı. Şiddet görüyordu, 3 kere uzaklaştırma aldı.’
Üç kere uzaklaştırma kararı... Dosyası kabarık bir adam... Ve bir şekilde, yine yolunu bulmuş. Sokakta, kalabalığın içinde, elinde silahla. Devletin verdiği koruma kağıt üzerinde kalmış. Hayalleri olan bir kadın, bir sabah daha hayatta değil artık.
Kaç kadının hayali yarım kaldı, kaç kadın kaçmak istediği için hedef oldu, kaç kadın koruma kararına rağmen öldürüldü, bilinmiyor. Her ölüm, bir sonraki cinayet için yol açıyor. Her ‘ihmal’ bir başka kadın için mezar kazıyor. Bu ülkede kadınların yaşama şansı artık tesadüflere bağlı. ‘Şans eseri yaşıyoruz’ diyen genç kadınların cümlesi, içinde korkuyu da, gerçeği de barındırıyor.
Her kadın cinayetinden sonra aynı şeyleri konuşuyoruz. Aynı cümleler tekrar ediliyor: ‘Uzaklaştırma kararı vardı’, ‘daha önce şiddet görmüştü’, ‘şikayetçi olmuştu’, ‘koruma talep etmişti’. Ama hiçbir şey değişmiyor.
Her şey rastlantıya bağlı. Ya kurban oluyorsunuz, ya şahit. Ortası yok.
Bazen insanlar bu yazıları ‘karamsar’ buluyor. Ama karamsar olan biz değiliz. Gerçek bu. Biz sadece gördüğümüzü anlatıyoruz. Gerçeklerden kaçamayız. Ama kaçabiliriz. Evet, diyeceğim şu, birikim yapın. Para biriktirin. Gerekirse yemeyin, içmeyin. Norveç’e gidin, İsveç’e gidin, Kore’ye gidin.
Bugün neden Kore dediğimi anlatmak istiyorum.
Çünkü Kore’de sabahları bir kadın işe giderken arkasına bakmaz. Toplu taşımada birinin gözünü dikmesinden ya da omzuna sürtmesinden endişelenmez. Gece vakti sokakta yürürken elinde anahtarla tırnaklarının arasına sıkıştırılmış şekilde hazır beklemez. Orada bir kadın yalnız olduğu için korunmasız sayılmaz. Sadece bir insan sayılır. Kore’de biriyle tartışsanız, sizi arabaya zorla bindirmeye çalışmaz.
O yüzden bu ülkeyi öve öve bitiremiyorum. Çünkü bana ‘normal’ olanı hatırlatıyor.
