İnsanoğlunun konuşmayı öğrenmesi bir yılını aldı ama elli yılda susmayı öğrenemedi...
SUSKUNLAR MECLİSİ
Zamanın behrinde suskunlar meclisi diye bir meclis varmış. Diline hâkim olabilen, künhüne vakıf olamadığı meselelerde konuşmayan, hatta konuşmadan izah edebileceği bir mesele varsa onu da konuşmadan izah eden kimselerden müteşekkil bir meclismiş. Bu meclis 30 kişiden oluşurmuş. Az yer, az uyur, az konuşurlarmış. Sessizlik onları asla tehdit etmezmiş. Kalabalıkta biraz oturup da sessizlik olunca illa ki bir şey denmesi gerekir diye ortaya laf atan da yokmuş. Bu meclis sadece hakikati konuşan bilge insanlar topluluğundan oluşurmuş. Günlerden bir gün bu gruptan bir kişi ölünce Molla Cami bu ölen kişinin yerine geçmeye heveslenmiş. Tekkenin kapısına gelip konuşmadan ismini bir kâğıda yazıp göndermiş ama meclis bu yazıdan önce zaten ölen kişinin yerine bir kişiyi almış durumdaymış. İçeriden dolu bir bardak su gönderilmiş. Molla ekibin tamamlandığını anlamış ama bardağı alıp üzerine suyu taşırmayacak bir gül yaprağı koymuş. İçeridekiler, nazik insana dost meclisinde her zaman yer vardır, nezakette fazlalık olmaz diyerek Molla Cami’yi meclise kabul etmişler.
SUSAMADIĞI İÇİN KONUŞAN BİR TOPLUM OLDUK
Dostla da çok konuşmaya gerek yoktur, varlığını hissetmek yeterlidir, o çok şey anlatır. Suskunlar kurtulmuştur. Hiç sesimiz çıkmasın değil, sadece konuşmanın anlamsız olan, saçma olan, lüzumu bulunmayan kısmından vazgeçmekten söz ediyoruz. En çok da hakkında bütünüyle bilgiye sahip olmadığımız meseleler hakkında konuşmaktan... Biz en yakın arkadaşımızı bile tamamen tanımıyoruzdur çünkü duygularını, düşüncelerinin temelini, bilinçaltını, biz yokken yaptıklarını bilmiyoruz ki. Bunu dahi bilmiyorken, birçok mesele hakkında nasıl hükmedelim?
Her şey bir sözle başladı, “Ol!” dedi ve oldu. İnsan da en çok diliyle birçok şeyi yıkmıştır.
“İnsanları yüzükoyun Cehennem ateşine düşüren, dillerinin ürününden başka ne ola ki? (Tirmizi 2619)
DEVAMI YARIN
