İnsanın en temel ihtiyacı güvende hissetmektir. Güven duygusu çocuklukta yeterince tatmin edilmediyse her an bir şey olacak, bir şeyler ters gidecek, başıma bir şey gelecek, işimi, sevdiklerimi kaybedeceğim gibi duygular kişiyi gün içinde sık sık ziyaret eder ve ruhsal bir buhran yaşatabilir.
Bu bilinçsiz düşüncelerimizin her zaman farkına varamasakta bize hissettirdiği o kötü hissiyatı farkedebiliriz. Güne başlarken daha gözlerimizi açtığımız anda bir huzursuzluk bize eşlik etmeye başlar, ta ki yatağa girene kadar günün, güneşin, güzelliklerin hatta varlığımızın farkına varamadan gün çoktan bitmiş olur. Yatağa girerken biliriz ki yarında bugünden farklı olmayacak..
Bebek dünyaya geldiğinde ihtiyaçları, yeterince iyi bir anne tarafından karşılanmadıysa dünyanın güvenli bir yer olmadığı algısını geliştirmeye başlar. Bebeğin ihtiyacı acıktığında memenin zamanında gelmesi, altını kirlettiğinde vaktiyle temizlenmesi, ağladığında duygularının regüle edilmesi için temas(dokunulmak), sevgiyle bakan bir çift anne gözleridir.
Anne kendi hayatındaki sorunlarla uğraşırken eşiyle yaşadığı zorluklarla mücadele ederken çocuğu ihmal etmiş çocuğun duygularını, ihtiyaçlarını farketmemiş olabilir. Bazen de anne bir bebeğin sorumluluğunu alacak yetişkinlikte olmayıp çocuğu istemiyor da olabilir. Her ne şekilde olursa olsun bebek böyle bir durumda güvende hissetmeyecektir. Dünya güvenli bir yer değil algısı gittikçe zihninde yerleşecek ve yetişkin biri olduğunda da, bu ‘çocuksu ego’ devreye girip kişiyi huzursuz ve ruhsal anlamda rahatsız edecektir. Bazen sanki dünya ayaklarının altından kayıp gidecek korkusu, işler bir anda ters gidecek endişesi, insanların hiçbir zaman onu anlamayacağına dair önyargısı ile an’da kalamayacak geçmişin penceresinden bugünü seyre dalacak ve gelecek de onun için geçmişten farklı olmayacaktır.
Geçmişi bugünde yaşamaya devam edenler farklı bir gelecek de yaratamayacaktır elbette fakat geçmişteki duygulardan arınmak da o kadar da kolay değildir.
Güne her zaman aynı duygularla başlıyor, işe giderken aynı şekilde söyleniyor, akşam yatağa girerken aynı duygular kişiye eşlik ediyorsa yarının farklı olmasını beklemek de mümkün olmayacaktır.
Güvende hissetmeden geçen bir günde mutlu olmak, başarılı olmak, varlığa karşı minnet duymak insanın kolay yapabileceği bir şey değildir ki sıra bunlara da gelmez.
Bir yetişkin, çocuksu egosuyla mızmızlanarak güne başlıyor, hayatın, kaderin, ekonominin, yaşananların, insanların ne kadar kötü olduğundan bahsederek günü devam ettiriyorsa sorumluluk alamıyor sanki bir çocuğun annesine şikâyet edip kurtarılmayı beklemesi gibi çaresizce bir kurtarıcı bekliyordur.
Bebekken çaresizce annenin seni doyurmasını beklerken (anneye ihtiyacın vardı kalkıp yemek hazırlayacak durumda değildin) annenin de çok işi vardı misafirleri, akrabaları memnun etmeliydi, eşiyle kavga ediyordu seni düşünecek hali yoktu(!) o an ihtiyacın karşılanmadı ve hayata olan güven duygunu kaybettin.
Artık yetişkin biri olarak duygularını, ihtiyaçlarını kendin karşılayabilecek durumdasın en azından iyi veya kötü hissetmene etrafındakiler karar vermemeli.
Sabah uyandığında “Güvendeyim, sağlıklıyım, yaşıyorum, mutlu olmayı tercih ediyorum” diyebilirsin. “Bazen başıma beklenmedik bir şey gelebilir bu normaldir. Ama bu talihsiz olay başıma henüz gelmedi bunu başıma gelince düşünürüm. Enerjimi olası tehlikeleri düşünerek harcarsam olay başıma geldiğinde çözüm bulacak, krizi yönetecek gücü bulamayabilirim. Ben şu an’dayım ve şuan da güvendeyim.”
Düşünce bir sinyaldir, duygular da ona eşlik eder böylece çekici bir güç alanı oluşturur. “Aman cüzdanımı kaybetmeyim.” diye düşünürsün ardından cüzdan kaybolur. Korktuğum başıma geldi dersin.
Aslında sinyali gönderen sendin!
O halde sabah uyandığında ne düşünüyorsan ve gün içinde hangi duygular sana eşlik ediyorsa işte sen tam olarak O’sun.
Güvende ve huzurlu bir gün geçirmeniz temennisi ile…
