Bülbülün feryadı gülün içindir
Aldırmaz dikene güle konarken
Keremin feryadı Aslı içindir
Gıkı çıkmaz kor ateşe yanarken.
Vefa denir kadir kıymet bilmeye
Vefa denir vatan için ölmeye
Vefa denir ağlarken de gülmeye
Karlar yağar gökte bulut donarken.
Durmadan ah eder cefalı bülbül
Dikene katlanır vefalı bülbül
Diken zehirleyip belki de ölür
Aldırmaz dikene güle konarken.
Vefa başka şeydir cefa başka şey
Acılar içinde sefa başka şey
Bülbül ah ederken hoş olur her şey
Ölümü göze alır güle konarken.
Bülbül kadar bile olmaz mı insan
Sen de Kerem ol da Aslı için yan
Can vefa gösterir değerse canan
Dallar bile ağlar bülbül ağlarken.
Vefasız ne bilsin vefa ne demek
Çekmeyen ne bilsin cefa ne demek
Bir vefa uğruna değerse ölmek
İnsan nasıl güler bülbül ağlarken.
Vefa bir duygudur vefa bir histir
Vefa göstermek de en ulvi iştir
Vefakar gökteki meleğe eştir
Vefakar yaklaşır herkes kaçarken.
Bülbül’ü örnek al vefa deyince
Bülbül ölür gül zehrini yeyince
Düşünmek gerekir inceden ince
Huzura kavuştu kerem yanarken.
Leyla için Mecnun çöle düşmüşse
Şirin için Ferhat dağı eşmişse
Aslı için Kerem yanıp pişmişse
Bir ibret al tarihine bakarken.
Bülbül deyip geçme bülbül bir candır
Bülbül bir kuş değil farz et insandır
Seven ve sevilen candır canandır
Aşık yanar göldeki su donarken.
Aşkından vazgeçme yansan da nara
Eski deyip atma koy bir kenara
Tüm ağaçlar saygı duyar çınara
Hiç aldırmaz dalına kuş konarken.
Vefadır eskiye saygı göstermek
Aşık’ın vasfıdır aşk için ölmek
Fedakarlık ister almadan vermek
Aşık ağlar cümle alem gülerken.
İnan bir kul yaratana kul olur
Her ateşte yanan odun kül olur
İbrahim’i yakan odun gül olur
Ateşe atılan taşlar yanarken.
Hiç minnetim yoktur Allah kuluna
Köle olurum vefakarın yoluna
Ne Keremler yanmış Aslı uğruna
Bülbül ağlar gül dalında solarken.
Bir zaman bebektik gezerdik kolda
Rüzgarda üşürken arardık dulda
Odun bile olamadık hak yolda
Odunlar gül oldu ateş sönerken.
