Hayatın yoğunluğu arttıkça, insanın kalbi bazen daralıyor.
Derdin, yorgunluğun adı olmuyor ama hissi ağır oluyor.
İşte tam o anlarda en büyük güç, en eski dayanak kendini hatırlatıyor:
Allah’a sığınmak.
İnsan yaratılışı gereği bir yere dayanmak ister.
Güvenmek, korunmak, yükünü bırakmak ister.
Hiçbir söz teselli etmediğinde, hiçbir çaba yetmediğinde, kalbin bildiği o kapıya yönelir;
Dua kapısına.
Dua, sadece dilek değil; ruhun nefes almasıdır.
İç sıkıntısını anlatmanın en temiz yoludur.
Yükün hafiflemesinin sebebi de budur:
İnsan taşıyamadığını Sahibine bırakır.
Ve bilir ki, Allah kuluna şah damarından daha yakındır.
Bu yakınlık duygusu bile başlı başına bir güçtür.
Çünkü kalp, “Ben sahipsiz değilim” dediği anda toparlanmaya başlar.
✦
Duanın insan üzerindeki etkisi bambaşkadır.
Kişi önce konuşur, sonra susar; ama en çok o susuşta iyileşir.
Çünkü teslimiyet, kalbin kendini bıraktığı o derin huzur anıdır.
Dua eden insan, kalbini temizler.
İçindeki karmaşayı Allah’a emanet eder.
Ve teslimiyetin en sade hâlini yaşar: “Ben elimden geleni yaptım, gerisi Senindir.”
Bu cümlenin verdiği güç hiçbir yerde yoktur.
Çünkü Allah’a yaslanan, yıkılmaz.
✦
Müzik ise insanın duygularını yumuşatan bir araçtır.
Bazen kalbi yatıştırır, bazen iç dünyayı sakinleştirir.
Ama esas huzuru, esas derinliği dua verir.
Müzik ruhu rahatlatır; dua ruhu doğrultur.
Müzik duyguyu düzenler; dua kalbi teslim alır.
İnsan her türlü gürültünün içinde bile kalben Allah’a yöneldiğinde, içinden geçen tüm fırtınaların dinginleştiğini hisseder. Çünkü sığınmak, güvenmektir. Güvenmek, güçlenmektir.
✦
Bugünün insanı, her şeye yetişmeye çalışırken çoğu zaman bir şeyi unutuyor;
Kalbin sahibine dönmeyi!
Hâlbuki insanın bütün kırgınlıkları, sıkıntıları, arayışları en çok Allah’a bırakınca hafifliyor.
Çünkü Allah’a emanet edilen hiçbir şey kaybolmaz.
Dua edilen hiçbir yük ağır kalmaz.
Sığınılan hiçbir kapı cevapsız kalmaz.
Son söz de bu olsun;
Dua insanı değiştirir. Allah’a sığınmak insanı iyileştirir. Ve gönlünü O’na bırakanın yolu da kalbi de aydınlanır.
