Bir zamanlar genç olmak; keşfetmek, sorgulamak, üretmekti. Şimdi ise görünmek, beğenilmek ve çoğu zaman da başkalarına benzemek anlamına geliyor. Sosyal medya öyle bir ayna ki, bakan kendini değil, dayatılan bir sureti görüyor artık. Üstelik bu yeni “modernlik” hali, aslında çağdaşlıktan çok uzak, hatta kimi zaman yobazlık kadar baskıcı.
Evet, ben farklılıklara hayran biriyim. Hayatın renklerini seven, yenilikten korkmayan biriyim. Ama şu an gençlerin önüne konulan tablo, bireysellik değil. Güzellik adı altında estetik zorunluluklar, özgürlük adı altında çıplaklık baskısı, başarı yerine sadece gösteriş. Modernlik buysa, ben yokum.
Fenomenler dediğimiz kişiler, düşünce üretmeden etki sahibi oluyor. Gencin hayali artık bir meslek değil, bir hesap açıp ünlü olmak. Anoreksiya vakaları, “lüks gelin sunumları”, “mükemmel anne” dayatmaları… Bunların hiçbiri özgürlük değil, düpedüz tüketim köleliği.
Son zamanlarda sınav sabahları okul önleri başka bir distopyaya dönüştü. Kuralları bilmeyen, sistemi tanımayan gençler… Ve ne yazık ki, dikkat çekmek uğruna neredeyse çıplak gelen öğrenciler. Kimse kimsenin giyimine karışmamalı elbette, ama her şeyin bir adabı, bir yeri, bir zamanı vardır. Özgürlük; saygısızlık, hoyratlık, özensizlik değildir.
Bugün gençlik; neye inandığını, neye karşı olduğunu bile bilmiyor. Çünkü sosyal medya onlar adına düşünüyor, onlar adına karar veriyor. Okuyan, sorgulayan, değer bilen gençler artık azınlıkta. Saygı neredeyse nostaljik bir kavram oldu.
Bu yazıyı yazma nedenim kimseyi hedef almak değil. Yalnızca bir durup düşünmeye davet etmek. Belki bir anne, bir baba, bir genç bu satırlarla yüzleşir diye… Çünkü hâlâ umut var. Biz bu topraklarda hem özgür hem edepli, hem çağdaş hem kültürlü nesiller yetiştirdik, yine yetişsin istiyorum…
Yeter ki modernlik adı altında bize sunulan bu sahte “özgürlük” maskesinin farkına varalım. Çünkü bu, modernizm değil… Yobazlık bu. Hem de en tehlikelisinden; düşünceyi susturan, insanı tüketime hapseden dijital yobazlık!
