Bu çağda iyi kalmak, bir tercihten çok, bir direniş biçimidir. Herkesin kendi menfaatinin peşinde koştuğu, doğru ve yanlışın bile pazarlığa açıldığı bir dünyada hâlâ vicdanıyla hareket etmek... İşte gerçek devrim budur.
İyi insanlar çok yorulur. Çünkü onların sırtına yüklenen yük sadece kendi hayatları değildir. Başkalarının acısını hissederler, duyarsız kalamazlar. Kırılırlar, çünkü beklentileri fazladır değil çünkü içlerindeki ses susmaz. Bu yüzden o yorgunluk, başka bir yorgunluktur. Hırsların bittiği, iç huzurun başladığı bir yorgunluk...
Bazen düşünüyoruz, ‘‘Dünya böyleyken ben neyi değiştirebilirim ki?’‘ Belki hiçbir şeyi... Ama kendini koruyabiliyorsan, başkasına benzemeden yürüyebiliyorsan, işte orada asıl fark başlıyor. Çünkü mesele zaten dünyayı değiştirmek değil; dünyaya rağmen kendin kalabilmek. Temiz kalabilmek. Haklının yanında, yalnız bile olsan durabilmek… KENDİ ÇIKARLARINA RAĞMEN!
Kimi zaman bu bir kayıp gibi hissettirebilir insana. Çünkü ne yazık ki bu düzende onurlu insanlar çoğu zaman yalnız kalır. Ama yalnızlıkla baş başa kalmak, kendinle barışık olmaktan daha ağır değildir. Geceleri rahat uyuyabiliyorsan, başını yastığa koyduğunda gözlerin kapanırken için rahatsa... Bil ki, kazanan sensin, hem de dünyaya inat.
İyiliği savunmak kolay değil. Hele ki gürültünün, gösterişin ve çıkarın alkışlandığı bir çağda. Ama hâlâ ‘‘doğru’‘ dediğin şeyin arkasında duruyorsan, kendin olmaktan vazgeçmediysen, birilerinin hakkını savunurken kendi konforunu kenara koyabiliyorsan... O zaman gerçek devrimi çoktan gerçekleştirdin.
