Herkes dilinde aynı şarkı: ‘‘Açık iletişim çok önemli ’’
Evet, önemli.
Ama gel gör ki kimse açık iletişim kurmak istemiyor.
Eleştiri? Aman aman, sakın!
Farklı bakış açısı? Kafaya sürtülmüş zımpara gibi rahatsız ediyor.
Peki, biz nasıl konuşacağız?
Nasıl anlaşacağız?
Üzerinde ‘‘doğrudan iletişim’‘ yazan pembe bir kutumuz yok ki içinden çıkarıp ‘‘buyur, al bakalım’‘ diyelim.
Ben laf sokmayı sevmem. Kafamda kurmayı da.
Karşımdakine verdiğim değer gereği, sorunum varsa direkt söylerim.
Çözüm ararım, ortak yol bulmak için çırpınırım.
Ama karşımdan bu samimiyeti göremeyince…
İşte orada boğazında kocaman bir düğüm kalıyor insanın.
Git gide çoğalıyor bu sinsi iletişimsizlik.
Kimse farkında değil.
Ama bedeli var; Yalnızlıklar artıyor. Depresyonlar da...
Geçenlerde bir arkadaşım benden psikolog tavsiyesi istedi.
‘‘Olur’‘ dedim, araştırmaya başladık.
Çoğunda sıra var! Hem de öyle 2-3 gün değil, aylarca bekleyenler var. Hastaneler desen, diğer bölümler zaten dolup taşmış.
E noluyor bu insanlara?
Yalnızlaştıkça içine atıyor,
İçe attıkça önce ruh bozuluyor…
Sonra da vücut pes ediyor.
Önce mide, sonra kalp, sonra beyin…
İnsan domino taşı gibi devriliyor.
Ah insanlık…
Ne güzel bozulduk biz böyle.
Kişisel gelişim kitaplarıyla, ‘‘kendin yeter’‘ mottolarıyla yalnızlaştırıldık.
Dışardan yemek söylemenin ‘‘cool’‘ olduğuna inandırıldık.
O da yetmedi, ‘‘insanlara güvenme’‘ diye diye birer küçük kale olduk.
Ve günün sonunda…
Ortada kalakaldık.
Hadi bakalım, topla toparlayabilirsen insanı!
