Bu ülkenin en büyük sorunu ekonomi değil, siyaset değil, sistem hiç değil. En büyük sorun ahlak. Çünkü ahlak çöktüğünde diğer her şey çürümeye mahkûm olur. Bugün yaşadığımız tam da bu…
Toplum, omurgasını kaybetti.
Kiminle konuşsan herkesin dilinde aynı cümleler var. “Artık kimseye güven kalmadı.” Ama kimse kendine dönüp bakmıyor. Bu güvensizliği kim yarattı? Pazarda eksik tartan, trafikte yol vermeyip küfreden, iş yerinde emek sömüren, siyasette yalanı meşrulaştıran kim?
Herkes kendi çapında ahlaksızlaştı.
Bir pazarcı müşterisini kandırdığında “ufak tefek olur” diyor, bir siyasetçi verdiği sözü tutmadığında “herkes böyle yapıyor” diye savunuyor, bir tüccar malına fazla kâr koyduğunda “zamanı fırsata çevirdim” diye övünüyor. Küçük büyük fark etmiyor herkes gücü yettiği kadar, imkânı elverdiği ölçüde yapıyor bunu.
Yani ahlak kişisel bir tercihe indirgenmiş durumda. Oysa ahlak, toplumun vicdanıdır. Vicdan ölürse, kanun da, inanç da, eğitim de işe yaramaz.
Kurallar var ama inanç yok, yasalar var ama utanma duygusu yok. Bugün bunu yaşıyoruz. Kendine dürüst davranmayan bir toplumdan yöneticisinden dürüstlük beklemek ne kadar anlamlı olabilir? Bir yanda çocuklarına doğru o diyen ama sıra kendi menfaatine gelince her yolu mubah gören Aileler… Diğer yanda hak yemeyi beceriklilik veya ticari zeka sayan bir zihniyet...
Artık kimse doğru olmakla övünmüyor sadece yakalanmamakla övünüyor. O yüzden ülkenin açığı parasızlık değil omurgadır.
Yani toplumun omurgası eğilmedi, kırıldı, yok oldu. Bu düzeni ne yeni yasalar düzeltir ne ekonomik reformlar…
