Siyasette iktidar ve muhalefet yıllardır adeta bir tiyatro sahnesinde gibi… Işıklar onlarda, oyunlar hep onlar için yazılıyor. Ama perdeler kapanınca halk yani seyirci hep aynı manzara ile karşılaşıyor: değişmeyen sorunlar, sürekli yinelenen vaatler, eksik kalan umutlar…
İktidarın üzerinde bulunan ışıklar zaten hiç sönmüyor. Muhalefet iktidarın ışığını almaya çalışmak yerine onu kısmaya çalışıyor. Yıllardır muhalefet partilerinin uğraşı hiçbir işe yaramıyor ama aynı istikrarda devam eden muhalefet kayıplarından ders alıyor mu? Sanmam! Çünkü sahne de dekor da hep aynı… Oyuncular değişse de senaryo değişmiyor. İktidar, halktan alkışları toplarken, muhalefet yıllardan beri bitiremediği ‘Kim başrol olacak?’ kavgasını sürdürüyor. Yıllardır aynı oyunu farklı isimlere izleyen halk yorgunluğu dile getirse de çözüm bulunamıyor…
Halk geçim kaygısına düşmüşken, Türkiye tiyatrosunda hep aynı sahneleri izlemekten sıkıldı. Yıllardır muhalefet kanallarından hep aynı cümleleri duyuyoruz: ‘İktidar değişmeli, bu düzen böyle gitmez, artık yeter…’ Ama bu cümlelerin karşısına muhalefet ne koyuyor? Halkı dinleyen gibi görünen muhalefet ne zaman halkın dilini konuşuyor? Muhalefet sadece eleştirme kısmında kalıyor maalesef… Bir hareket, bir tepki, bir vaat yok. İktidarın yorgunluğu ortada ama muhalefetin bitkinliği daha görünür. Çünkü halk bir alternatif görmediği sürece ne kadar kızarsa kızsın, ne kadar bıkarsa bıksın yine bildiğine dönüyor.
Bu ülkede iktidarı herkes biliyor… Ama muhalefetin nerede olduğunu halk tam olarak kestiremiyor... Biz çok anlam yüklüyoruz ama bana göre hep bir şey yapması beklenen muhalefet bu oyunun içinden çıkmak istemiyor. Kendilerine bu şekilde konfor alanı yaratan muhalefet kanalı, gerçek değişim için perdeyi yıkmak değil, kenarından çekmiyor bile…
