Hayatta insanın bir ‘Dur’ noktası var. Onu fark ettiğinde bir kenara çekilmek, kendi kabuğuna dönmek yerine hayatta sana küçük mola imkanı sunan insanlarla bir arada olmak çok keyifli, deneyimledim…
Hayatta her şeyin (kendime göre) üst üste geldiği bir zamanda, kendi kabuğuma çekilmek, benim başıma hep bu geliyor demek yerine üstüne gittim. Elbette ki düştüm ama sanırım bu sefer düşüş o kadar uzun sürmedi. Sonra hani insanın bazen bazı şehir üstüne üstüne gelir ya… Öyle oldu. Bir kaçış noktası değil de, kendime iyi gelecek küçük bir mola verdim. Sevdiğim ve sevildiğim bir ortamda neşe ve sevgi enerjinde olmak inanın bana çok iyi geldi.
Burada anlatmak istediğim yaptım oldu vs. gibi şeyler değil. Bazen küçük molalar insanların hayatına devam edebilmesi için çok önemli. Sevdiğimiz insanlarla, keyif aldığımız ortamlarda olmak, hayatı daha slow-motion hale getirmek inanın daha iyi ilerlememiz için oldukça gerekli.
Bu süreç bana şunu öğretti…
Güçlü olmak her zaman dimdik durmak değil… Gerektiğinde yavaşlayabilmek, kendine alan açabilmek. Bazen de sevdiğin insanların sana açtığı o güvenli alanı kabul edebilmek…
Belki de hepimizin ihtiyacı bu… Biraz durmak, yavaşlamak ve biraz daha şefkat… Kendimize!
