Pazar günü akşamı Manisa Şehzadeler Belediye Başkanı Gülşah Durbay hayatını kaybetti. Manisa ilk kadın belediye başkanına hep beraber Pazartesi günü veda etti. Duygusal anlara sahne olan cenaze töreninde benim dikkatimi çeken şey bambaşkaydı…
O kadar çok seveni vardı ki alan tıklım tıklım dolmuştu. İnsanların her birinin gözü yaşlı, dostlarının genel başkanının samimi ve duygusal konuşmaları, ne kadar iyi bir insan olduğunu her daim vurgulamaları ve sessizlik… Evet bunlar dikkatimi çekti. Kalabalığa rağmen derin bir sessizlik vardı. Kimsenin yüksek sesle konuşmaya ihtiyacı yok, sanki sessizce içinden teşekkür ediyor gibiydi. Ve kimse dönüp de arkasından ‘Ya iyi insandı ama…’ demedi. Ama cümlesi sadece yaşayamadıklarında kaldı…
Kendime mentor olarak aldığım insanlardan biri olan Durbay’ın Cumhuriyet Bayramı’nda yaptığı konuşma beni çok etkiledi: ‘’Cumhuriyet, Manisa’nın bir köyünde doğan bir kadının Şehzadeler’e belediye başkanı olabilme ihtimalidir.’’ Hani bazı insanlar vardır, beden dili, sesi, yüzü, gözleri, enerjisi, duruşu güven verir. İşte Durbay’da bana göre o insanlardan biriydi. Bazen bazı insanlar görevleriyle değil duruşları ile hatırlanır. Durbay bu sözüyle hep hatırlanacak…
Kısacık ömründe uzun yıllar hatırlanacak izler bıraktı. Bana kalırsa başarı tam olarak da bu aslında: Ardından ‘İyi insandı ama…’ denilmeyen, cümlesi yarım kalmayan insanlardan biri olmak… Başarıları, düşünceleri, nezaketi, saygısı ve vatan sevgisi ile Durbay kısa sayılabilecek görev süresine rağmen uzun yıllar unutulmayacak bir etki bıraktı…
Arkadaşına son sözünde ‘Çok acıklı bir son yazdık değil mi?’ demiş. Daha yaşaması gereken günler adına evet bu söz doğru. Ama bence Durbay ardında kadınlara kocaman bir ilham bırakarak, hep hatırlanacak olarak dünyadan ayrıldı. Kısacık ömründe dokunamadığı insanlara bile ölümü ile dokundu.
Mekanı cennet olsun…
