Hayatta bazı çabalar çoğu zaman takdir yerine yorgunluğa, anlayış yerine beklenti ve korkuya, görünürlük yerine görmemezliğe geliyor. Günümüzde aslında bana göre hep doğru olan ama artık bırakmak zorunda olduğumuzu hissettiğim ‘Sorumluluk sahibi insan kavramı’ yavaş yavaş önemini yitiriyor.
Aile, iş, okul ve arkadaşlık hayatında; iyi niyet ve özverili çalışma zamanla sıradanlaşıyor. Her zaman elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışan bireyler bir süre sonucunda sadece ‘yapması beklenen’ biri haline geliyor. ‘Zaten yapar’ düşüncesi zamanla takdiri elden alırken, bir gün talep edilen bir şeyin yapılmaması ise tüm zamanların iyi niyet ve özverisini siliyor.
Son günlerde gözlemledim ki, sadece kendi ihtiyaçlarını ön planda tutan, sınırlarını net çizen insanlar daha az yıpranıyor. Yoklukları hayatımızda fark edilmeyen bu insanların varlıkları daha kıymetli olarak görülüyor. Zamanla anlaşılıyor ki görünür kalmanın var iken kıymeti bilinmenin yolu kendi varlığına sahip çıkmaktan geçiyor.
Sen kendini geriye atarsan…
Hayat kendini geri planda bırakan, kendine hak ettiği değeri nadiren veren, kendi mutluluğunu erteleyen, hep başkaları için çabalayan kişiler bir noktadan sonra sadece veren olarak tanımlanıyor. Bu noktada da gözlemlediğim bir şey var ki sen kendini geriye atarsan, insanlarda seni geriye atar. Senin kendini önemsemediğin bir hayatta kimse seni görmek istemez.
O yüzden başta kadınlar olmak üzere kendini bir şekilde geriye atmak zorunda kalan herkese küçük bir hatırlatma yapmak istiyorum… ‘Görünür olmak için kendinizi silmeyin. Kendinizden vazgeçerek kimseye daha fazla fayda sağlayamayacaksınız… Denge de kalmak, önce kendinizi sonra diğerlerini gözetmek sağlıklı ilişkiler yolunda ilk adımınız olacak.’
Uzaktan konuşması kolay diyebilirsiniz elbette. Ama bir gün ‘Yeter’ dediğinizde bu satırlarım aklınıza gelecek. Sevgilerle…
