Geçtiğimiz sene bu zamanlar hayatımın en zor dönemlerinden birini yaşıyordum. Biricik babacığımı kaybetme sürecini yaşarken, içimdeki ağırlığın hep aynı kaldığı fakat günlerin nasıl geçtiğini anlayamaz olmuştum. Şimdi o zorlu süreçte tam bir yılı doldurduk. Bir ay yoğun bakım sürecinin ardından canım babacığım 30 Eylül sabahında bizlere veda etti…
Bu bir yılda çok fazla şey öğrendim. Kendime göre… İnsan aslında yoklukla ve acıyla yaşamayı öğrenmiyor. Sadece bu duygularla yaşamayı, hayatta kalmayı beceriyor. Eksik hep eksik kalıyor fakat hayat da durmuyor… Yeni sorumluluklar, yeni yollar, yeni umutlar hayatımıza dahil oluyor.
Bu sene içinde çok şey değişti. Yüksek lisansımı bitirdim. Bu başarımı gururla babama söylemek isterdim ama zamanla şunu anladım ki zaten o her anımda benim yanımda… Haberi var…
Bu noktadan sonra şu farkındalığı yaşadım. İnsan sevdiği insanla hiç vedalaşamıyor. Ben vedalaşamadım yani en azından… Her akşam eve döndüğümde aklıma düşen görüntüsü, sokakta gördüğüm bir baba-kız senaryosu ya da konuştuğum bazı kelimelerde babamı yeniden buluyorum.
Öğrendim ki acı zamanla hafiflemiyor. Sadece insan bu acıyla nasıl yaşayacağını, bu acıyı nasıl taşıyacağını öğreniyor. Attığım her adımda, kazandığım her başarıda, yaşadığım her sevinçte ilk olarak aklıma babacığım geliyor. Ve biliyorum, benimle gurur duyarak beni bir yerlerden izliyor…
