Fark ettiniz mi, artık kadın cinayetleri sadece iki gün konuşuluyor, sonra unutulup gidiyor. Birkaç gün sosyal medyada paylaşım yapılır, birkaç haber bülteni geçer, ardından yeni bir gündem gelir ve konu kapanır. Oysa bir insanın hayatı bu kadar hızlı unutulmamalı. Bana göre gereken tepkiyi göstermiyoruz.
Aslında mesele sadece kadın cinayetleri de değil. Bir insan öldürüldüğünde, haksız yere bir can yandığında, yer yerinden oynaması gerekir. Ama biz ne yapıyoruz? İki gün ah vah edip sonra sıradan hayatımıza devam ediyoruz. Oysa unutmamalıyız; ateş sadece düştüğü yeri yakmamalı. Bir annenin yüreği yanarken, bir çocuğun babasız büyüyeceği gerçeği ortadayken biz nasıl bu kadar kolay unutabiliyoruz? Her yeni olayda yeter artık diyoruz ama birkaç gün sonra aynı sessizliğe geri dönüyoruz. Tepkilerimiz saman alevi gibi kısa, parlak ama çabucak sönüyor.
Toplum olarak hafızamız zayıf. Her trajediyi birkaç manşetle tüketiyoruz. Oysa adalet, sadece mahkeme salonlarında değil, toplumun vicdanında da yaşamalı. Her sustuğumuzda, her görmezden geldiğimizde bir sonraki cinayetin zeminini hazırlıyoruz farkında olmadan.
Unutmamak, ses çıkarmak, farkında olmak… Bunlar sadece birer kelime değil. Bir hayatın, bir geleceğin, bir adaletin temeli. Çünkü ateş gerçekten sadece düştüğü yeri yakmamalı hepimizin içini yakmalı ki bir daha yanmasın.
