Bir insanı ne kadar tanıyabiliriz? Belki yıllar geçiririz yanında, birlikte ağlar, güler, yollar yürürüz… Ama sonra bir başkası çıkar karşımıza, aynı kişiyi bambaşka anlatır: Soğuk biridir, kırıcıdır, der. Bir başkası ise ben hayatımda onun kadar fedakarını görmedim der. Peki hangisi doğru? Aslında hepsi.
İnsan, başkalarının gözünde tek bir suretle var olmaz. Aynı sen, farklı hikayelerde farklı rollerde yer alırsın: Birinin kahramanı, bir başkasının düşmanı… Birinin en çok özlediği, bir başkasının unutmak için dua ettiği olabilirsin. Bu çelişki değil, hayatın ta kendisidir. Çünkü herkesin seni gördüğü ayna farklıdır. Kimi seni kendi yaralarıyla görür, kimi beklentileriyle. Bazısı seni kendi eksikliğinin tam yeri olarak hayal eder, bazısı seni fazlalık sayar. Ve biz çoğu zaman buna şaşırırız. Ben aynı kişiyim, deriz içimizden, neden bu kadar farklı anlaşılıyorum? Oysa asıl mesele bu değildir. Mesele, aynaya kimin baktığı ve hangi ışıkta baktığıdır. Loş bir odada bakan, seni gölgelerle yorumlar. Parlak bir günde bakan, belki seni olduğundan daha parıltılı görür. Ve sen bu yansımaların hiçbirine tam olarak ait değilsindir. Ama hepsi bir yanını taşır. Bu yüzden, herkesin seni sevmesini beklemek boşunadır. Herkesin seni anlamasını istemek, rüzgarı tutmaya çalışmak gibidir. Ama yine de iç huzurunu kaybetmemek gerekir. Çünkü sen, her aynada farklı görünsen de, içinde taşıdığın özle tanımlanırsın. Ve kendini en iyi bilen yine sensindir.
Bir gün biri seni anlattığında şaşırırsan, hatırla: O senin kim olduğunu değil, onun seni nasıl gördüğünü anlatıyor. Kimi zaman bu görünümler seni incitebilir, kimi zaman gururlandırabilir. Ama unutma, ne övülmek senin tam doğrun, ne de yerilmek tam yanlışındır. Sen, herkesin gözünde başka birisin. Ama hepsinin toplamında, içindeki o sabit sesi bulursan; işte o zaman kendin olmanın gücünü keşfetmiş olursun.
