Geçtiğimiz günlerde yaşanan bir olaydan bahsetmek istiyorum. Henüz lise çağındaki bir öğrenci, sadece ‘ayağına bastı’ diye okul arkadaşı tarafından darp edilip hastanelik oldu. Bugün hala yoğun bakımda yaşam mücadelesi veriyor: Murat Duha Yıldız…
Haberi ilk gördüğümde doğruluğuna inanamadım. Henüz 14 yaşındaki bir çocuk bunu yapmış olamaz diye düşündüm. Ama ne yazık ki yaşanalar gerçekti. Peki, biz bu noktaya nasıl geldik? Bir çocuğun bir diğerine el kaldırmasını bu kadar kolaylaştıran şey ne oldu?
Zorbalık dediğimiz kavram, artık sadece okul bahçesinde değil; telefon ekranlarında, sosyal medyada, hatta sınıf gruplarında dolaşıyor. Eskiden çocukça tartışma diye geçiştirdiğimiz olaylar, bugün birer şiddet vakası haline geldi. Çünkü çocuklar biz büyüklere bakıyorlar. Televizyonda, trafikte, sosyal medyada birbirine bağıran yetişkinleri görüyorlar. Küçük yaşta öğreniyorlar ki, bağıran kazanır, güç gösteren saygı görür. Ama asıl güç, vurmakta değil; susmayı değil, konuşmayı seçebilmekte. Kırmadan da anlatabilmekte. Akran zorbalığı artık sadece okulların değil, hepimizin sorunu.
Öğretmen, veli, arkadaş, hatta bizler… Hepimizin payı var bu sessizliğin içinde. Çünkü bazen aman çocuklar kendi aralarında halletsin deyip geçiyoruz. Çocuk bunlar olur böyle şeyler diyoruz. Ama o küçük gördüğümüz olay bir çocuğun hayatını altüst edebiliyor.
Murat Duha Yıldız’ın yaşadıkları, bize bir kez daha hatırlattı: Bir kelime, bir itme, bir alay… Biri için sıradan bir davranış, diğeri için ömür boyu taşınacak bir yara olabiliyor. Belki de çocuklarımıza iyi olmayı, güçlü olmaktan daha değerli göstermeyi öğretmeliyiz. Böylece akran zorbalığı dediğimiz şey ortadan kalkmış olur.
