Geçtiğimiz günlerde vizyona giren Yan Yana filmininde Haluk Bilginer ve Feyyaz Yiğit’in o birbirine zıt ama tuhaf bir şekilde uyumlu enerjisi, daha filmin ilk dakikasında beni içine çekti. Uzun zamandır ilk kez sinemada bu kadar çok keyif aldım diyebilirim. Günümüzde artık dijital platformlar daha ön planda. Ben de genelde dijitalde izliyorum filmleri ama Yan Yana filmine gittiğim için hiç pişman değilim. Gülümseten sahneler, insanın içini ısıtan replikler ve ikilinin şahane uyumu derken film bitti ama etkisi epey sürdü.
Filmin hikayesinin gerçek bir yaşanmışlıktan yola çıkması izleyici olarak bendeki duyguyu bambaşka bir noktaya taşıdı. Filmin yabancı versiyonunda film başlarken hikayenin gerçek olduğu belirtiliyor. Şunu söylemeden edemeyeceğim yabancı versiyonu da çok güzel ama ben Haluk Bilginer ve Feyyaz Yiğit’in oyunculuklarını daha iyi buldum. Bence her duyguyu izleyiciye ustalıkla geçirmişler.
Haluk Bilginer’in yılların ağırlığını taşıyan bakışlarıyla kurduğu karakter, Feyyaz Yiğit’in absürt mizahı ve kendine has sakinliğiyle birleşince ortaya hem samimi hem de çok tanıdık bir dünya çıkmış. Bazen kahkahalar attım, bazen gözlerim doldu ki bir filmin insana aynı anda hem güldürüp hem düşündürme başarısı, benim için hep özel bir göstergedir.
Bu film bana şunu hatırlattı: Hayat, birinin yoluna yanlışlıkla karıştığımız anlarda güzelleşiyor. Belki de en doğru insanlar, hiç beklemediğimiz anda karşımıza çıkanlardır. Sinema salonundan çıkarken hissettiğim şey tam olarak buydu. İki insanın hayatlarının kesişmesine tanıklık etmek, kendi yolculuğumla ilgili de minik bir umut bıraktı içimde. Çünkü bazen yalnızca yan yana durmak bile bir bağ kurmaya yeter.
