Her yıl Mayıs ayının ikinci haftası geldiğinde, kelimeler anneler için dökülmeye başlar kalemlerden. Oysa bir gün yetmez annemi anlatmaya, yetmez onun hakkını ödemeye. Çünkü o sadece bir anne değil; bir sığınak, bir öğüt, bir bakışta dünyayı düzelten bir mucize benim için.
Benim annem, Hülya Özcan… Yorgun olduğunda hiç belli etmeyen, üzgün olduğunda her zaman gülümseyen, her eksikte bizi tamamlayan kadın. Hayatın tüm yükünü sırtlanırken bana hep en hafifini bırakan, kendi hayallerinden vazgeçip benim hayallerimi kuran kişi.
Küçükken düştüğümde dizime değil, kalbime üfleyen oydu. Başarısız olduğumda ilk cesareti veren, başardığımda gözleri dolarak sarılan… Onun varlığı, en karanlık günümde bile içimi aydınlatan bir kandil gibi. Sessizce, abartmadan, sadece var olarak bile binlerce şey anlatabilen bir yürek.
Şimdi büyüdüm. Ama onun yanında hala o küçük çocuğum ben. Sarıldığımda zamanın durduğuna inandığım, kokusunda huzur bulduğum o özel kadının evladı olmaktan gurur duyuyorum. Anneler Günü’nde çiçekler verilir, hediyeler alınır. Ama ben bu satırlarla sana olan minnettarlığımı anlatmak istiyorum anne. Çünkü sen, bir güne sığdırılamayacak kadar değerlisin.
İyi ki varsın… Ve iyi ki hep benimlesin. Tüm kalbimle: Seni çok seviyorum.
