2026 yılı asgari ücreti açıklandı: 28.075 TL. Kağıt üzerinde artış var. Ama hayatın içinde bu rakamın karşılığı var mı, işte orası tartışmalı. Ben Kayseri’de yaşıyorum. Burada artık asgari ücretli olmak, ay sonunu getirme becerisi değil; ay başında ekside başlama hali demek. Çünkü kira fiyatları aldı başını gitti. Ortalama bir evin kirası en az 15 bin TL’den başlıyor. Isınma, elektrik, su, internet derken daha mutfağa girmeden maaşın yarısı eriyor.
Bir çalışanın cebine giren 28.075 TL, markette kasaya gelince hızla buharlaşıp uçuyor sanki. Et zaten lüks, sebze meyve hesap işi, temel gıda bile acaba bu ay alsak mı? sorusuna dönüştü. Ulaşım, çocuk varsa okul masrafı, yoksa bile hayatın kendi masrafları… Asgari ücret artık asgari yaşamı bile karşılamıyor. Ama işin diğer tarafını da görmezden gelmek haksızlık olur.
Bir işveren için asgari ücret sadece çalışanın aldığı maaş değil. SGK primi, işsizlik sigortası, vergiler derken bir çalışanın işverene maliyeti 40 bin TL’yi aşıyor. Küçük esnaf, KOBİ, yerel işletmeler bu yükün altında eziliyor. İşveren çok kazanıyor genellemesi, bugünün Türkiye’sinde çoğu zaman gerçeği yansıtmıyor. Yani aslında iki taraf da sıkışmış durumda. Çalışan geçinemiyor, işveren çalıştıramıyor.
Sorun şu: Bu sıkışmışlığın bedelini yine en alttakiler ödüyor. Çünkü kira artarken kimse asgari ücret ne kadar diye sormuyor. Market rafı fiyat belirlerken SGK primlerini hesaba katmıyor. Ama maaş belirlenirken herkes denge diyor. Diyor ama denge bunun neresinde? Ne sadece işvereni koruyan ama çalışanı yoksullaştıran bir sistem ne de sadece çalışanı kollayıp işvereni batıran bir sistem sürdürülebilir değil bana göre.
Bugün 28.075 TL konuşuluyor ama aslında konuşmamız gereken şey bu ülkede çalışarak insan gibi yaşamak hala mümkün mü? Cevap, sokakta. Pazarda, kiralık ev ilanlarında, elektrik faturasında. Ve ne yazık ki bu cevap her geçen gün daha yüksek sesle şunu söylüyor: Rakamlar artıyor, ama hayat bizden hızla uzaklaşıyor.
