KUR’AN vahiy olarak Allahın din hükmündeki tek delildir, kültür ise insanların gerek KUR’AN dan, gerekse çeşitli kültür ve düşüncelerden oluşan bilgidir, bu bilgi ve kültürden doğru olanından yararlanabiliriz, ama dinin bir parçası veya din diyemeyiz, dersek dine ilave olur ki, Allah korusun bu şirk ve ortak koşmak olur. 5/Maide 63, “Din adamları ve alimleri onları/insanları günah olan sözleri söylemekten ve haram yemekten men etselerdi ya. İşledikleri fiiller ne kötüdür.” 3/Ali İmran 187, “Allah, kendilerine kitap verilenlerden, Onu mutlaka insanlara açıklayacaksınız, Onu gizlemeyeceksiniz diyerek söz almıştı. Onlar ise bunu kulak ardı ettiler, Onu az bir dünyalığa değiştiler, yaptıkları alış veriş ne kadar kötüdür.”
Bu konuya bir misalde hadisten verelim. Rivayete göre, “Adiyy b. Hatim boynunda altından bir haç bulunduğu halde Peygamberimizin huzuruna varır. Peygamberimiz buda ne oluyor ey Adiyy, şu putu üzerinden at dedi ve 9/Tövbe 31, “Yahudiler Allah’ın yanında bilginlerini/alimlerini hahamlarını, Hıristiyanlar da rahiplerini ve Meryem oğlu Mesihi/İsa’yı rabler edindiler. Halbuki onlara ancak tek ilaha kulluk etmeleri emir olundu, Allah’tan başka tanrı yoktur, Allah bunların ortak koştukları şeylerden uzaktır.” Ayetini okurken dinledim ve bende Peygambere dedim ki, onlar bunlara ibadet etmiyorlardı dedim. Peygamber buyurdu ki, Allah’ın haram kıldığına helal derler, sizde onların dediğini yapar mıydınız bende evet dedim işte bu anlara ibadettir ve şirk, ortak koşmak budur buyurdu.” “Onlar size istediklerini helal, istediklerini haram diyorlar ve sizlerde onlara uyuyordunuz dedi bende evet dedim. İşte bunu yapınca onları rab edinmiş oluyorsunuz dedi.” (Tirmizi tefsir 9,10 Zemahşeri, Keşşaf II, 185, 186) olay budur.