Bazen bir cümle kurarken iki kere düşünüyorum. Bir fikir paylaşacağım zaman, “Acaba başıma iş açar mı?” diye içimden geçiriyorum. Sosyal medyada bir yazıyı beğenmeden önce bile tereddüt ettiğim oluyor. Çünkü artık Türkiye’de düşünce özgürlüğü kağıt üzerinde kalan bir kavram gibi hissediliyor.Kendimden biliyorum. Bir kahve sohbetinde bile insanlar artık temkinli. Kimse risk almak istemiyor. “Ya yanlış anlaşılırsa?”, “Ya biri kaydederse?”, “Ya biri şikayet ederse?”… Oysa bir zamanlar bu ülkenin kahvehanelerinde, kampüslerinde, sokaklarında özgürce tartışılırdı her şey. Herkesin fikri vardı, tartışılırdı, bazen kavga da olurdu ama korku bu kadar hakim değildi.
Şimdi insanlar düşüncelerini içlerinde biriktiriyor. Otosansür günlük hayatın bir parçası oldu. Sosyal medyada anonim hesaplarla fikirlerini söyleyen insanlar görüyorum. Düşünmek, konuşmak bu kadar zor olmamalıydı.Ama bu noktaya kolay gelinmedi. Sanatçılar bile artık eserlerinde ne söyleyip ne söyleyemeyeceklerini düşünmek zorunda. Hal böyle olunca özgürlükten söz etmek de zorlaşıyor.Kimi zaman “Ama bu ülkenin hassas dengeleri var” diyenler oluyor. Evet, her ülkenin var. Ama özgürlük, tam da o dengeleri koruyarak konuşabilme cesaretidir. Aksi halde sadece sessizlik büyür, korku kök salar.
Ben özgürce konuşmak istiyorum. Yanlış da düşünebilirim, hatalı da olurum, eleştiri de alırım ama düşüncem bana ait olsun istiyorum. Bu ülkede yaşayan her bireyin de buna hakkı olduğunu düşünüyorum. Çünkü özgürce konuşamadığımız bir yerde, gerçekten nefes almak da zor.
